สังคมสามาร

แดดยามเที่ยง แผดเผาแหม่แต่ศิลาก็แทบจะละลายได้ ต้นไม้ยืนต้นตาย ตั้งแต่ปลายยอดยันราก สายลมหอบพัดเอาไอแดดจากที่หนึ่งไปยังอีกที่ ยามนี้แผนดินผืนนี้ถูกสาบ สายน้ำสายเล็กๆที่เคยหล่อเลี้ยงบ้านป่าบ้านดอยได้เหือดแห้งไป พื้นดินแห้งผากไม่ต่างกับผิวหน้าของคนชรายามไม้ใกล้ฝั่ง

การออกไปเผชิญโลกกว้างทำให้รู้ว่า ท่ามกลางผู้คนมากมายมิตรแท้นั้นหายาก รักแท้หายากยิ่งกว่า ผู้คนคนในทุกมุมของสังคมคบกันที่ผลประโยชน์ไม่ว่าในโบสถ์วิหารหรือที่อโคจรตามตรอกซอกซอยในเมืองยามวิกาล เวลาร่วงโรย ผู้คนโรยราสังขานล้วงลับ ที่เหลือไว้คือความสามานย์ที่ส่งต่อรุ่นสู่รุ่น ในโลกที่ผู้คนมากหน้าหลายตา เราอาจพบผู้หญิงขายบาปอาจมีศีลธรรมกว่าศาสนาจารย์ในโบสถ์อันโอโถง.....